Whale hunting

Hola,

Inmiddels zit Indonesia er al weer op en hebben wij daar 2 geweldige maanden doorgebracht. Wat een vriendelijkheid, gastvrijheid en authenticiteit. Het leven buiten de grote steden, is zo puur en relaxed. Zeker op onze laatste bestemming, het eiland Lembata. Dit is een eiland dat ligt in de Solor Archipelago tussen Flores en Timor in. Onze eindbestemming was het stadje Lamalera, dat bekend staat om zijn whale hunting. Ja je leest het goed.......ze leven hier van de walvisjacht.

Om daar te komen was het nog een hele reis, na een mooie tocht met de look-a-like berenboot kwamen wij aan het einde van de dag aan in Lewoleba, waar wij overnacht hebben. We zijn beland bij een Indonesische Nederlander die sinds 18 jaar Nederland heeft ingeruild voor dit knusse dorpje en hier een guesthouse heeft. We hebben leuke gesprekken gehad en veel info gekregen. Volgende ochtend zijn we richting het vertrekpunt gegaan van het vrachtwagen konvooi, dat maar 1x per dag naar het dorpje gaat. De weg is echt onbegaanbaar voor normale auto's, door alle landslides die het asfalt hebben weggeslagen. Zoals we inmiddels al gewend waren werd de hele truck volgeladen met goederen en mensen, maar deze keer weer een nieuwe dimensie. We moesten nog even langs de benzinepomp, waar er 5 tonnen (regenton formaat zie foto) ingeladen werden met benzine. Het was een leuke tocht door de jungle, alle trucks al hobbelend achter elkaar met vrolijke indonesische muziek vol uit. De tonnen benzine.......ja die hobbelen ook, benzine springt eruit en al gauw zitten de randen van elke ton vol met benzine.......en alle mannen met continue de een na de andere sigaret op hun lip en boven de benzine hangend zitten er naast! Wij konden onze ogen niet van de tonnen afhouden, Bouz zei al als je vlammen ziet SPRINGEN, ehhhh ......gelukkig is dit niet nodig geweest. Nadat wij er wat van hadden gezegd, en de vrouwen ook omdat ze nu begrepen wat het gevaar was, zijn ze iets allerter geworden en hielden de sigaretten nu op 10 cm afstand ;-)

Toen wij voor het eerst hoorden over de walvisjacht, waren we ook een beetje sceptisch. Maar nadat je de achterliggende gedachte weet m.b.t. de jacht, kun je erin komen. Ook hier gaat het weer om een animistisch geloof, heeft te maken met voorouders en het jagen gebeurt al eeuwen op deze manier. Tot op de dag van vandaag is het vangen van sperm whales een kwestie van overleven. Alle families uit het dorp leven van de vangst, gebruiken dit ook voor de barter handel. Ze ruilen de vis tegen andere primaire levensbehoeftes. Lamalera is ook het enige dorpje ter wereld dat toestemming heeft om maximaal 25 sperm whales per jaar te mogen vangen. Maar te weten dat ze vorig jaar maar 2 walvissen hebben gevangen. Ze vangen dus ook andere vissen, zoals haaien, dolfijnen en manta rays.

Het seizoen is van mei t/m oktober, de zee is dan het rustigst en de walvissen komen dan 'langs', gedurende deze periode varen ze elke dag uit met hun bootjes. Ze hebben 22 boten en op elke boot zitten 12 man. Zodra wij aangekomen waren, zijn we richting het strand gelopen waar de vissers inmiddels al weer terug waren. Ze hadden geen walvis gevangen, het gehele seizoen nog niet, maar een haai. Deze hadden ze al in stukken gehakt op het strand liggen en iedere familie was druk bezig met zijn deel. Met handen en voeten konden wij een afspraak maken met een van de bootjes, we zouden de volgende ochtend om 6.45 op het strand zijn om mee te gaan met de vangst.

Super spannend, we hadden inmiddels al een documentaire gezien in ons guesthouse die de Nationale televisie had gemaakt. (oa. BBC en overige TV stations hebben hier documentaires over gemaakt, schijnt ook door NOVA uitgezonden te zijn). Het gaat er heftig aan toe op het moment dat ze een walvis vangen, het bootje is klein (van het formaat roeiboot) en ze vangen de vissen met een bamboospeer. Zodra ze hem gespeerd hebben, wil de walvis vluchten, duiken naar het diepere water, gebeurt vaak dat het bootje dan meegetrokken wordt en zelfs om getrokken wordt. Wij waren helemaal klaar voor de actie, alleen tsja camera.....we hebben maar het risico genomen om deze mee te nemen en mocht er iets gebeuren helaas. Alle bootjes staan onder afdakjes en worden begeleid door een gebed en luide kreten langzaam aan richting het water geduwd. Iedereen springt in de boot en iedereen begint in gelijk tempo, weer begeleid door jaag spreuken, te roeien richting open zee. Ieder bemanningslid heeft zijn eigen taak, je hebt de uitkijkers, de speerders, de speer-slijpers, kapitein en hulpjes. Zodra we op open zee zijn wordt  de mast van geweven palmbladeren gehezen. We dobberen gewoon rond, een paar uur, af en toe varen we naar een andere plek waar weer het zelfde gebeurd. Ze wachten dus echt letterlijk tot hun prooi voorbij zwemt, doen er geen moeite voor. Nadat we onze meegebrachte lunch op hebben, spot een van de spotters een manta ray, onze boot komt snel in actie en we denken nu gaat het gebeuren, de speerders staan klaar en de hele boot is in rep en roer, maar helaas is de manta ons te snel af. Balen, geen actie! We keren terug naar het dorpje en we besluiten morgen weer mee te gaan. Het blijkt dat geen enkele boot iets heeft gevangen.

Om 6.45 staan we weer braaf op het strand, gaan weer met dezelfde boot mee, krijgen al gauw weer last van houten billen door het zitten op de palen, maar vandaag helemaal geen actie. Ik besluit al gauw dat ik niet meer mee hoef de volgende dag, Bouz is nog aan het twijfelen. Want die wil het zo graag zien. Hij besluit er nog een nacht over te slapen.

Volgende ochtend besluit ook Bouz dat hij niet mee gaat, we gaan samen met de moeder van ons guesthouse naar de wekelijkse barter markt. De truck haalt ons op en al gauw zitten we met alle vrouwen van het dorp inclusief hun handelswaar in de truck richting de markt. Het is een hele leuke ervaring, dit dorpje waar wij zaten is christelijk en heeft dus naast de 'grote' gevangen vissen ook groenten en fruit bij zich. Wat blijkt dat het dorpje waar ze naartoe gaan Islamitisch is en al gauw stroomt het markt terreintje vol met aan de ene kant alle christenen en aan de andere kant alle islamitische vrouwen. We lopen wat rondjes en zien dat het de handelswaren van de Islamitische vrouwen meer kleine vissen zijn, gemalen kokos, zeep en een vreemd wit poeder dat we niet kunnen plaatsen. Het blijkt voer voor de varkens te zijn, gedroogde bananenpalm en dit wordt gemalen. Grappig dat je dus ziet dat ze dit speciaal maken voor de ruilhandel. Maar we vinden het erg rustig, op eens horen wij een fluit en blijkt dat de markt afgelopen is. Wij lopen al terug naar onze truck, maar het duurt nog voordat we de andere dames zien aankomen. Als ik een kijkje neem, zie ik dat het ruilen eigenlijk nu pas van start is gegaan. Ongelofelijk, het gaat als een trein. Iedereen is na een uurtje tevreden en wel en heeft alles geruild!

Zodra we in het dorpje aankomen zegt de vader van ons guesthouse iets van walvis, we denken echt, he. Begrijpen we hem goed, mensen spreken hier geen engels, maar na nog een paar keer vragen zegt hij echt dat er een walvis gevangen is. Wij balen als een stekker!!! Vanuit onze kamer zagen we dat er geen actie op het strand was en dat de boten niet terug waren. Terwijl Bouz een dutje is gaan doen, ben ik op het strand gaan lezen. Met de paar woorden die ik met de mensen kon wisselen, begreep ik dat er echt 2 walvissen waren gevangen en dat ze bezig waren om ze binnen te halen. Geduldig afgewacht, Bouz was inmiddels uit gedut en kwam ook naar het strand en daar zagen we een voor een de bootjes aankomen, alle kinderen druk op de uitkijk staan, en ja hoor we zagen een soort van vin achter een bootje aan dobberen, een paar bootjes verder weer een vin. Ze hadden dus echt twee walvissen gevangen. Jeetje wat balen we!!! Langzaam aan komen de bootjes dichterbij en zien we echt de walvissen in levende lijve, immens groot 11 meter lang. Ze lijken wel twee grote vliegtuigen die in het water liggen. Al gauw worden de walvissen een glijbaan attractie voor de kinderen, alle kinderen van het dorp zijn wild op het strand. Het ziet er best wel raar uit, maar ook dit is waarschijnlijk iets dat van generatie op generatie is over gegaan. De vissers van nu, hebben waarschijnlijk hetzelfde gedaan toen hun vaders met walvissen thuis kwamen. Hoe groot is de kans, dat ze de afgelopen twee jaar in totaal 4 walvissen hebben gevangen, en wij hier nu zijn en er 2 worden gevangen!!! Helaas worden de walvissen niet aan wal gehaald, dit wordt op zondagochtend gedaan na de kerkdienst. Maar wij gaan vanavond weg. Achteraf balen we ook hiervan dat we niet langer zijn gebleven, maar het vervoer ging dan pas weer op maandag. Goed niet te veel over nadenken, we hebben in ieder geval de buit mogen zien. Dit is ook weer een van de vele ervaringen van deze reis die we niet gauw zullen vergeten.

Omdat we 4 vluchten moesten nemen om het land uit te komen en we geen risico wilden nemen dat de vluchten gecancelled zouden worden, zijn we de laatste paar dagen in Maumere gebleven voor we via Timor, Bali, Surabaya en Kuala Lumpur, waar we nog een avondje met Jamie en Anthony hebben gehad, door vlogen naar Manila.

Tot gauw in de volgende update!

Dikke x van ons