Life in the Philippines

Dag lieve familie en vrienden,

Leuk om al jullie reacties te lezen. Eh schrijfcarriere, weet ik niet zo ;-) maar leuk dat jullie ook genieten van onze reisverhalen.

Eigenlijk zaten de Filipijnen in eerste instantie niet in onze planning, maar omdat we hier positieve verhalen over hadden gehoord en ons budget het toe liet hebben we er toch voor gekozen om hier naar toe te gaan nu we toch in Asia zitten. Achteraf blijkt dit een hele goede keuze geweest te zijn, omdat we er wellicht anders een andere vakantie aan hadden gewijd (en 25 dagen per jaar is erg schaars om te reizen en je wilt zo veel mogelijk van de wereld zien ;-)).

Maargoed, kortgezegd hebben wij na het gastvrije en super vriendelijke Indonesie best wel een shock gekregen toen wij aankwamen in de Filipijnen. Na 2 maanden Indonesie waar je je meestal met handen, voeten en de paar woorden bahasa Indonesia die je kent verstaanbaar kunt maken, wordt je hier overvallen met Filipino's die perfect engels spreken met een mega amerikaans accent. Ok de geschiedenis verklaart een hoop, maar toch het is even wennen.

We zijn begonnen in het noorden omdat ons doel de rice terraces van Batad en Banaue waren die ook wel het 8e wereld wonder genoemd werden (ze zijn de titel nu kwijt) en ze op de Unesco World Heritage list staan. Na bijna twee dagen in de bus, hebben we het bergstadje Banaue bereikt. Het was best wel koud en we hebben hier onze dikke kleding weer te voorschijn gehaald. Na een goede nacht slaap (we hadden voor het laatst echt bij Jamie en Anthony geslapen, 3 uurtjes maar) hebben we onze wandelschoenen aangetrokken en zijn vol goede moed de bergen in gegaan, met als doel de rice paddies. We liepen via de provinciale weg naar boven, richting het hoogste punt vanaf waar we de paddies in zouden kunnen. Maar al wandelend kregen we een heel apart gevoel van de locals. Tot nu toe hebben wij in alle landen de warmte van de locals gevoeld, overal waar wij kwamen was het 'hello mister' , 'hello mam' , ' how are you' , 'what's your name', iedereen zwaaide naar je of gaf je een super brede glimlach. We hadden echt vaak het idee dat ze misschien nog nooit westerlingen hadden gezien en voelden ons regelmatig celebrities; continue zwaaien, kinderen die om je heen rennen, willen dat je foto's van ze maakt, handjes geven, mensen die je uitnodigen om bij hun binnen te komen of wat bij ze te komen drinken. Hier waren ze ijskoud, ok dit was even een andere ervaring voor ons, wennen dus!

Maargoed, al wandelend richting de top zagen we zulke mooie huisjes, heel simpel maar de mensen zagen er tevreden uit. Toen we bij het punt aankwamen om de paddies in te gaan en te voet terug te wandelen richting de stad, ontmoetten we een jongen die ons de route uitlegde. Tussen neus en lippen door zei hij dat zodra we bij een groepje van 3 huizen aankwamen moesten kijken of de bewoners er waren zodat ze ons door konden laten i.v.m. de honden. Nou hebben wij het niet zo op honden en vroegen hem duidelijk, of er een kans was dat die honden ons iets zouden doen. Ja ze bijten als je te dicht bij het erf komt, maar alleen in je voet, waarop wij weer vroegen, zijn de bewoners er dan niet, waarop wij als antwoord kregen 'die kunnen aan het werk zijn in de paddies, maar normaal gesproken kom je hier wel goed langs'. Ok op hoop van zegen dan maar....

Ok, we zijn dus de rice paddies ingegaan en genoten echt van het mooie uitzicht en de rust om ons heen. Deze paddies zijn een paar duizend jaar geleden aangelegd en dit is echt heel bizar om te zien hoe zal alle irrigatie systemen zo mooi hebben weten te maken en de paddies zo mooi in elkaar hebben laten overlopen.

We waren een half uur onderweg, toen we ineens om de hoek die drie huisjes zagen staan en een keffertje hoorden. Gewoon doorgelopen, want we zagen een meisje uit de paddies komen en een van de huizen in gaan. Toen wij voor het erf stonden, hebben we het meisje geprobeerd te roepen, steentjes naar het huisje gegooid, kortom haar aandacht geprobeerd te trekken maar zonder geluk. Waarschijnlijk wilde ze ons niet horen, want het was echt doodse stilte in de omgeving, behalve de geluiden van de natuur. Inmiddels waren we aan het afwegen of we toch maar een poging zouden nemen om over het erf te gaan om ons pad te vervolgen of niet. Uiteindelijk zou ik (weet niet wat mij bezielde) het erf op gaan en het meisje gaan zoeken. Foute keuze, voordat we het wisten waren we omsingeld door 6 grote honden (en ze zijn hier groot ~ bulldog style), en ik kan je een ding zeggen ik was echt super bang! Bouz had het inmiddels helemaal gehad met de honden en heeft zijn stok die hij onderweg had gevonden, omgetoverd tot speer. Die honden gaan hier echt tot het uiterste, no mercy! Wij hebben maar rechtsomkeer gemaakt terug naar de grote weg.

Volgende dag zijn we naar Batad gaan wandelen, dit was een heel mooie dorpje, om hier te komen moest je eerst 2 uur over een bergkam wandelen en het was helemaal ingesloten door bergen met rice paddies. We zijn weer lekker actief geweest en hebben er echt van genoten. Heel bizar, we zijn wat gaan drinken bij een vrouw die 6 maanden zwanger was. Ik vroeg haar of ze hier een kliniek hadden om te bevallen of iets dergelijks, nee niet om te bevallen, dan zou ze door de mannen van het dorp naar de hoogste top van de berg getild moeten worden (een tocht van een uur in een soort van laken aan bamboo stokken), dat is namelijk het eerste punt waar je met de auto kunt komen om naar een kliniek te gaan. Ze zijn niet anders gewend!

's avonds hebben we de nachtbus richting Manila gepakt, we kwamen rond 4.00 's ochtends aan en hadden om 8.00 eindelijk een slaapplek gevonden waar we een uurtje konden slapen, voordat we de ambassades af moesten om onze visa voor Vietnam en China te regelen. Omdat onze vlucht naar Vietnam vanuit Manila zou gaan, hebben we hier niet veel tijd doorgebracht en zijn meteen richting het zuiden gegaan.

Onze volgende bestemming was Donsol, dit is een heel klein dorpje waar je kunt snorkelen met whalesharks. Het seizoen duurt ongeveer tot eind mei, dus we wisten niet of we nog geluk zouden hebben of niet. Eenmaal aangekomen in Donsol, hebben we ons aangemeld om de volgende ochtend mee te gaan met een bootje. We zaten op een boot met andere mensen, die waren inmiddels al voor de tweede keer mee omdat ze de dag ervoor niks gezien hadden. Onze boot had 3 mannen die op de uitkijk stonden, na een half uur vertellen ze ons dat we ons snel moeten klaar maken omdat ze een whaleshark hadden gespot. Dat betekent, snorkels en flippers aan trekken, klaar zitten op de rand van de boot..........zodra de begeleider een sein geeft springt iedereen het water in en zwemmen maar om een glimp van de whaleshark op te vangen. Adrenaline gaat door je lichaam omdat je aan de ene kant niet weet wat je te wachten staat..........en dan zie je de whaleshark. Ongelofelijk wat mooi, wat een beest, grijs met witte stippen, die mond zo open. We zwommen er boven en er naast, het gaat te snel om je echt te beseffen dat je dit echt mee maakt en niet droomt. We hebben helaas geen onderwater camera, maar om een beeld te krijgen op google staan mooie foto's van whalesharks. Dit was weer een van de hoogtepunten van onze reis, en we beseffen dat het echt gigantisch is dat we de whalesharks in hun eigen omgeving hebben mogen meemaken.

Door de vele eilanden is het moeilijk om in de Filipijnen te reizen, omdat je afhankelijk bent van de boten die niet regelmatig varen. Dus we waren op zoek naar een mooie omgeving waar we een paar dagen konden relaxen en waar weinig touristen zouden zijn. Op naar the Caramoan Peninsula, het had heel wat voeten in de aarde om daar te komen omdat de weg best wel slecht is. Het nationale vervoersmiddel in de Filipijnen is de Jeepney, een kruising tussen een amerikaanse jeep en een busje. Na 4 ritten moesten we de nacht door brengen in een dorpje, omdat de boot de volgende ochtend zou gaan. We zaten op het strand te wachten toen de boot aankwam en zagen massaal allemaal dragers het water in gaan om de passagiers en hun baggage droog in de boot te krijgen. Wij hadden geen drager nodig, Bouz heeft mij en de backpacks in de boot getild hahaha weer een moment om niet te vergeten, het zit wel erg hoog maar droog ;-)

Na een lange reis komen we aan in het dorpje, waar we te horen krijgen dat we niet verder kunnen richting het strand en de eilanden omdat de hele omgeving een maand lang is afgesloten. Blijkt dat de spaanse versie van Survivor (soort van expeditie robinson) er wordt opgenomen. Wat waren wij chagerijnig!!! Dat hele stuk gereisd, en kun je weer rechtsomkeer maken want er was echt niks anders te doen in de omgeving. We waren dus al een paar dagen verloren, dus hebben besloten om maar op zoek te gaan naar een mooie omgeving in de buurt van Manila. We zijn op het eiland Mindoro beland, wat echt geen favoriet was maar goed was omdat we niks beters konden vinden. We zijn hier een paar dagen op het strand geweest alvorens we weer terug moesten naar Manila voor onze visa.

Manila is ook echt geen leuke stad, vies, druk en geen charme. Als wij voorheen aan Manila dachten, kwamen er als eerste gedachten op van straatkinderen en prostitutie. Nou dit is echt niet overdreven. Wat wij hebben gezien aan daklozen is echt niet normaal. Veel mensen zien er niet eens zo slecht uit qua kleding, maar ze hebben gewoon geen dak boven hun hoofd. We hebben zo veel kinderen zonder ouders zien liggen op straat, zichzelf maar moeten redden. Een paar beelden zijn ons zo goed blijgebleven, die staan echt op je netvlies gegrafeerd. 

Toen wij onze eerste ochtend wakker werden en ik het raam open deed, zag ik dat wij uitkeken op een steegje. Tot mijn verbazing zag ik dat er allemaal mensen sliepen, kartonnen dozen als ondergrond gebruikt, ik vertelde Bouz dat er mensen in het steegje lagen te slapen. Hij kwam kijken en zei, dit zijn niet 'wat' mensen, dit is een heel dorp! Ongelofelijk, het liep helemaal door overal mensen jong, oud, kinderen, tieners, babies. Die ochtend gingen we onze visa ophalen en we zagen een groepje kinderen op spelen op de stoep spelen voor het terras van Starbucks. De oudste was rond de 7 jaar en de jongste was hoogstens 2 jaar oud. Slechte kleding, geen schoenen, hoofdjes onder de korsten en uitslag, maar ze lachten, want ze waren aan het spelen. Dit was zo tegenstrijdig, iedereen zat daar lekker zijn koffie te drinken en die kinderen waren daar aan het spelen, een wereld van verschil. Maar het ergste beeld heb ik 's avonds gekregen.Ik lag te lezen in bed en Bouz sliep al, opeens had ik het idee dat ik in de verte een baby hoorde huilen, eerst had ik het idee dat ik het mij verbeelde want toen ik stopte met lezen hoorde ik ook het gehuil niet meer. Maar opeens hoorde ik het weer, ik ging naar het raam en toen ik naar buiten keek zag ik inderdaad een vader met een baby op zijn schoot. Ik heb ze vanuit het raam gevolgd, de vader probeerde zijn kindje te troosten, maar zonder geluk. Ik zag dat hij probeerde om op te staan, maar dit lukte niet, hij had maar een been. Toen kwam daar de moeder de steeg in lopen en die nam de baby over en deed een poging om deze te kalmeren. Dit hele tafereel heeft zeker 20 minuten geduurd totdat de baby eindelijk tot rust was gekomen en opgehouden was met huilen. Ik merkte dat ik tranen over mijn wangen had lopen, wat een ellende. Maar je stelt jezelf de vraag, wat kun je hieraan doen.........beseffen dat wij het allemaal heel erg goed hebben en dat het een luxe is om een dak boven je hoofd te hebben, dat wij in een hele goede maatschappij leven waar je niet zo snel op straat terecht komt. Daarnaast, wat kun je doen voor de kinderen......af en toe hebben wij wat geld gegeven en koekjes die wij hadden. Maar je kunt niet veel meer dan dat doen.

Onze conclusie is dat we blij zijn dat we de Filipijnen gezien hebben, maar het heeft ons alleen op een slechte manier geraakt. De ellende, kinderen die opgroeien op straat, hun jeugd door brengen langs smerige rivieren, de meisjes die al jong in de prostitutie belanden en dan bijna het ergste van alles de oudere westerse mannen die daar misbruik van maken. Het barst ervan.

Daarnaast zijn de Filipijnen het enige land dat wij hebben bezocht, dat in onze ogen echt geen eigen cultuur heeft. Althans wij hebben hier geen enkele vorm van gezien, het authentieke hebben wij hier gemist, alles is zo amerikaans;muziek, taal, eten, stukje uit de spaanse cultuur is schaars terug te vinden in de architectuur omdat het grotendeels verwoest is, dan blijft er eigenlijk alleen het matcho latino-gedrag van de mensen over!

Nou we zijn heel benieuwd naar Vietnam, we hebben ook hier hele wisselende verhalen over gehoord. Maar je weet het pas als je er zelf bent geweest of het je aanspreekt of niet. Tot in onze volgende update!

Liefs,

Bouziane & Najat