Vietnam from south to north

Dag lieve allemaal,

Zoals jullie wellicht al gemerkt hebben loopt ons blog niet gelijk met onze reis en zitten we momenteel al weer in China samen met Nathalie....... terwijl deze update jullie op de hoogte brengt van onze reis door Vietnam.

We hadden ook over Vietnam wisselende verhalen gehoord, maar de beste manier om het echt te ervaren is om er zelf heen te gaan en de sfeer en de cultuur zelf te proeven! Ja wat voor een beeld roept Vietnam bij je op voordat je er naar toe gaat, drukke steden vol met brommers, rice paddies en niet te vergeten de Vietnam oorlog. Wij zijn op 19 juni van Manila naar Ho Chi Mihn City (a.k.a. Saigon) gevlogen waar we meteen de stad zijn gaan verkennen en weer heerlijk van de regen hebben kunnen genieten. Feels like home ;-) Het kwam echt met bakken uit de lucht, het is grappig om te zien dat zo`n drukke brommer stad, echt ontelbaar veel, zich dan in een paar seconden tijd omtoverd in de meest fraaie regenponcho`s. Na twee dagen door de stad touren en weer wennen aan de vele weterlingen die je hier ziet hebben we besloten om de nachttrein naar Hoi An te pakken. Dit is een heel pitoresque stadje aan de kust, ongeveer 700 km ten noorden van Ho Chi Mihn City. We hadden veel geluk dat er nog 2 slaapplekken beschikbaar waren in de nachttrein, dus we konden op een relaxede manier reizen.

Hoi An is een heel schattig stadje, met allerlei authentieke Chinese huisjes. Na zo`n drukke stad als HCMC is dit toch wel weer aangenaam vertoeven en heerlijk om door de lampion rijke straatjes te dwalen. Onze voorkeur ging er naar uit om per trein te reizen, omdat je dan veel meer ziet van het lokale leven. Maar helaas was dit niet mogelijk naar onze volgende bestemming, Hue. We waren gedwongen om met de touristenbussen te reizen en we kwamen er al gauw weer achter waarom we hier niet van houden. Alleen maar westerlingen, die van A naar B reizen van alle gemakken voorzien onderweg, we zijn er inmiddels al achtergekomen dat dit niet echt bij ons past, dus de volgende keer de trein maar weer op zoeken.

Toen we in Hue aankwamen was de Vietnamese temperatuur echt tropisch, het is niet onder de 40 graden geweest. Het zweet gutste van ons lichaam af terwijl we al wandelend de stad gingen verkennen. Natuurlijk ga je nog meer drinken, dus na de nodige flessen water, vers geperste suikerriet en local icetea zijn we geeindigd in de Forbidden Purple City, het was een leuke kennismaking met het oude Vietnam.

Een van de dingen die hoog op ons lijstje stond om in Vietnam te bezoeken, waren de tunnels die gebruikt zijn tijdens de Vietnam oorlog door de Vietcong. We hadden besloten om dit in Vihn Moc te doen. Dit is een klein plaatsje dat in het midden van Vietnam ligt, aan de kust en waar de tunnels nog bijna in originele staat zijn en in hun geheel open zijn om te bezoeken. Meestal worden hier dagtripjes naartoe georganiseerd vanuit de grotere steden, maar wij hadden besloten om dit zelf te regelen. Dus we hadden met handen en voeten en het beetje engels dat een van de zonen van het hotel sprak, afgesproken dat wij de volgende ochtend zijn brommer voor een paar uurtjes mochten lenen om naar de tunnens te gaan. We hadden een ongeveer tijdstip afgesproken in onze ogen, maar eenmaal beneden gekomen bleek dat hij er anders over dacht. Hij was verdwenen met de brommer en wij waren met handen en voeten gebonden, konden geen kant op. Het was weer een leuke uitdaging om toch nog de tunnels te kunnen zien zonder naar de grote stad te hoeven gaan en een tour te boeken. De dag ervoor waren we een meisje tegen gekomen dat een beetje engels sprak, we zijn naar haar toe gegaan en al gauw was haar man bereid om ons zijn brommer te lenen voor een paar uurtjes. Super lief!

Elke dag kwamen we er weer meer achter hoe de Vietnamezen in elkaar zitten, een ding is zeker ze zijn niet een van de makkelijkste. Met name de vrouwen, het lijkt wel als of ze een soort van onbeschrijvelijke trots hebben, met name als het over hun familie gaat. De blikken die ze je geven, het stoom komt nog net niet uit hun oren zetten. Tijdens onze eerste dag Vietnam hebben we al meteen ruzie gehad, omdat we een Lonely Planet hadden gekocht die na 30 minuten al uit elkaar viel. Toen we ons geld terug wilden, werden de eigenaresse en haar dochters giftig. Ze hebben echt stennis lopen maken, zelfs het verkeer op de drukke straat stopte vanwege het geschreuw. Uiteindelijk hebben we het geld terug gekregen, nadat we eerst geconfronteerd werden met een dreigend gebaar met een schaar en een paar plastic stoelen die ze door de lucht onze kant op draaiden. Eenmaal terug in ons guesthouse kwam ik er zelfs  achter dat ik schrammen van hun nagels op mijn hand had zitten! Ons geduld om te communiceren met de fanatieke Vietnamezen is aardig op de proef gesteld, het leek wel of de rollen zijn omgedraaid want Bouz had er meer moeite mee dan ik. Terwijl dit normaal gesproken anders om is. Daarnaast zijn ze zo geld bewust, voor echt alles willen ze geld hebben en ze zijn beledigd als je iets niet bij hun koop! Daarentegen is Vietnam van alle landen die we tot nu toe hebben bezocht, zeker wel het meest ijverige land. De vrouwen werken hier echt keihard, de rijstevelden zijn echt hun territorium en van `s ochtends vroeg tot middernacht zijn ze zo actief bezig. Toen wij door Laos en Cambodia aan het reizen waren hebben wij het volgende te horen gekregen m.b.t. het verschil tussen de 3 bevolkingsgroepen uit deze omgeving: de Lao hoort de rijst groeien, de Cambodiaan ziet de rijst groeien en de Vietnamees oogst de rijst. Dit klopt echt de Vietnamezen zijn zo fanatiek! Dit verklaart ook weer waarom je ziet dat de meerderheid van de mensen in een huis van beton woont i.p.v. houten hutjes die je elders ziet. Men heeft meer middelen om zijn eigen huis te bouwen door de harde arbeid die ze verrichten.

Maargoed, we hebben de tunnels van Vihn Moc gezien en ze waren erg imposant. Ruim 300 mensen uit de omgeving hebben hun huis verruild voor de tunnels tijdens de oorlog. Het hele gangenstelsel is zo goed in elkaar gezet, ze bestaan uit 3 lagen varierend van 15 tot 24 meter. Aangezien de Vietnamezen aardig klein zijn, was het nogal claustrofobisch zeker voor Bouz om door de lage en smalle tunnels te gaan. Hele gezinnen hebben hier geleefd, kleine nisjes die als woonruimte dienden, keukens, kliniek, vergaderruimte, munitie opslag, etc. Echt een mooie ervaring om dit gezien te hebben.

Ons plan was om hierna verder naar het noorden te gaan en wij hadden al onze hoop op de trein gevestigd. Helaas waren er geen slaapplaatsen beschikbaar, de enige mogelijkheid was een hard seat. Dit is dus echt letterlijk een harde bank, zo een die je vaak in parken ziet. Enige verschil is dan dat de rug in het park rond loopt, maar hier was hij kaarsrecht. Onze treinreis zou 9 uur duren en we hebben genoten van het uitzicht. Hoe later het werd, hoe meer de mensen zich klaar gingen maken om te slapen.......dit deden ze echt op elke beschikbare plek. Matjes werden uitgerold onder de bankjes door, hier sliepen hele gezinnen, kris kras door elkaar op en onder de bankjes. Wij hebben de hele nacht genoten van alle indrukken om ons heen in de coupe, aangezien de bankjes niet echt voor ons gemaakt waren.

Nihn Bihn was onze bestemming om als start en eindpunt te gebruiken voor een brommertour die we over het platteland wilden maken. We hebben na wat getouwtrek informatie van de eigenaar van het guesthouse gekregen over de omgeving en zelfs adressen van homestays waar we naar toe konden gaan (Elise, Xuan Hoa , ;-)) . Onze tocht kon beginnen! In 4 dagen hebben we 400 km afgelegd en hebben overnacht bij de lokale mensen thuis. Met handen en voeten gecommuniceerd, maar meestal was een brede glimlach van bijde kanten voldoende. Onze eerste homestay was bij een gezin dat midden in een heel mooi gebied woont omgeven door rijstevelden. We hebben wat door de omgeving gewandeld met hun 9 jarige dochter die ons alle velden van hun dorp liet zien. `s avond had de moeder van ons homestay heerlijk gekookt en zaten we onder het houten huisje op palen te eten samen met het gezin in het pikkedonker omdat ze geen stroom hebben. Dit is een hele rustgevende ervaring geweest, geen herrie, alleen maar het geluiid van de natuur.

Omdat onze reis vanaf hier verder gaat door west China, Mongolie en de Sovjet Unie hadden we besloten om toch nog maar voor de laatste keer van het strand te genieten voordat we weer in Europa zijn. Zeker met de temperaturen van rond de 40 graden is dat best wel aangenaam. Dus zijn we naar Cat Ba Island gegaan, een gedeelte van het bekende Halong Bay. Er werden mooie blauwe wateren beschreven, maar gedurende onze boottocht van 4 uur hebben we alleen maar vies bruin water gezien dus ons enthousiasme begon al te verdwijnen. We hadden geen zin om een georganiseerde boottocht te maken die ze hier aanbieden, maar achteraf hadden we dit dus beter wel kunnen doen. Het was echt het Tenerife van Vietnam, maar dan alleen maar lokale touristen wat ook weer leuk is om te zien. Wij vonden het een zware teleurstelling, maar we zijn gewoon super verwend doordat we tot nu toe op elk strand ons eigen spiegelbeeld in het heldere zeewater kunnen zien. Misschien was het wel een soort van afsluiter van onze geweldige strand ervaringen en moeten we ons inderdaad klaar maken voor de minder heldere wateren thuis!

Na een pitstop Hanoi hebben we de trein gepakt naar Lao Cai waar we de grens over zijn gestoken naar China. Al met al was Vietnam weer een mooie en unieke ervaring waar positief op terug kijken. Inmiddels zitten we nu in Chengdu, Sechuan (China) en reizen al 2 weken samen met Nathalie......we proberen haar al zover te krijgen om onze blog update voor China te schrijven :-)

Veel liefs van ons en geniet van jullie zomer(vakantie)!